Öyle bir gündeki ömrüm..
Bugün şafak söker mi? Güneş yeniden doğar mı sabaha… Çiçekler yine açar mı? Eskisi gibi bahar rüzgârları vurur mu yüzüme, dalgalar hırçınca değil de, sakince vurur mu kıyıya? Aşıklar yine bir araya gelip yürürler mi sahil boyunca? Ben bir şarkı tutsam, söylesem öylesine bir dinleyen olur mu? Bir simit alsam elime, ufak ufak didiklesem atsam denize doğru, bir balık veya bir martı gelipte yermi acaba? Öyle bir demdeki ruhum ve öyle bir gündeki ömrüm, ne olur sanki insanlar hep gülse gönüller bir olsa… Caddeler, sokaklar, çiçekler ve denizler ayrılık kokmasa. Güzel sözler hep tadında kalsa da kirletilmese ne olur sanki… Sevdalar bir gurur uğruna yıkılmasa, canlar yanmasa, gözlerden yaşlar akmasa ve yalnızlık olmasa öylece hayat dolu bakılabilse ama yok… Öyle bir yastaki gönlüm, anlatabilsem keşke dökebilsem içimdekileri… Acıyı, hüznü ve kederi bir dağ başından belki de bir uçurumun kenarından kussam döksem içimi rahatlayabilir miyim? ? ? Öyle bir demdeyim ki, karma karışık bir hayata anlam vermeye çalışıyorum… Günlerin batışı aynı, yıldızlarsa yerinde sabit. Bildiğim tek şey bazı şeyler değişmiyor… Ama gönüller, verilen sözler, edilen yeminler, artık hep değişiyor… Öyle bir demdeyim ki; doğruların, yanlışların, hataların içinde kayboldum… Kimseyi değil kendimi arar oldum… Hep bir çıkmaza takıldım durdum… Ve öyle bir demdeyim ki; ruhumu caddelerde, sokaklarda, denizlerde, gökyüzünde uçar gördüm… Öyle bir demdeki; Ruhum hayata yorgun sevdaya dargın, aşka küskün… Öyle bir demdeki; ruhum kış gibi soğuk, okyanusların büyüklüğü kadar acılı ve yalnız öyle bir demdeyim işte…
Fuat Böge 
Yorum bırakın